สาเหตุที่วัดนี้ มีชื่อว่า “วัดพระสิงห์” นั้น น่าจะเป็นเพราะครั้งหนึ่ง เคยเป็นที่ประดิษฐานพระพุทธรูปสำคัญคู่บ้านคู่เมืองของประเทศไทย คือ พระพุทธสิหิงค์ หรือที่เรียกกันในชื่อสามัญว่า “พระสิงห์” ปัจจุบันวัดพระสิงห์เป็นที่ประดิษฐานของพระพุทธสิหิงค์ (หรือพระสิงห์) จำลองศิลปะเชียงแสน ปางมารวิชัย ชนิดสำริดปิดทอง หน้าตักกว้าง ๓๗ เซนติเมตร สูงทั้งฐาน ๖๖ เซนติเมตร

พระพุทธสิหิงค์ หรือพระสิงห์ เป็นพระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมืองของประเทศไทยมาอย่างยาวนานมีหลักฐานปรากฏในสิหิงคนิทานบันทึกไว้ว่า สร้างขึ้นเมื่อราวพุทธศักราช ๗๐๐ ในประเทศลังกา และประดิษฐานอยู่ที่ลังกา ๑๑๕๐ ปี จากนั้นได้ถูกอัญเชิญมาประดิษฐานยังราชอาณาจักรไทยตามลำดับ ดังนี้

พ.ศ.๑๘๕๐   ประดิษฐานที่กรุงสุโขทัย     ๗๐    ปี

พ.ศ.๑๙๒๐   ประดิษฐานที่พิษณุโลก         ๕   ปี

พ.ศ.๑๙๒๕    ประดิษฐานที่กรุงศรีอยุธยา   ๕   ปี

พ.ศ.๑๙๓๐    ประดิษฐานที่กำแพงเพชร    ๑    ปี

พ.ศ.๑๙๓๑    ประดิษฐานที่เชียงราย    ๒๐      ปี

พ.ศ.๑๙๕๐    ประดิษฐานที่เชียงใหม่   ๒๕๕   ปี

พ.ศ.๒๒๕๐   ประดิษฐานที่กรุงศรีอยุธยา   ๑๐๕   ปี

พ.ศ.๒๓๑๐    ประดิษฐานที่เชียงใหม่     ๒๘   ปี

พ.ศ.๒๓๓๘   ประดิษฐานที่กรุงเทพฯ   –    ปัจจุบัน ประประธาน

พระประธานในพระอุโบสถวัดพระสิงห์ เป็นพระพุทธรูปศิลปะเชียงแสนสิงห์หนึ่ง เนื้อสำริดปิดทอง ปางมารวิชัย สร้างในสมัยใดไม่ปรากฏ มีหน้าตักกว้าง ๒๐๔ เซนติเมตร สูงทั้งฐาน ๒๘๔ เซนติเมตร ที่ฐานมีอักษรล้านนาจารึกว่า "กุสลา ธมฺมา  อกุสลา  ธมฺมา  อพยากตา  ธมฺมา"

พระอุโบสถเป็นสถาปัตยกรรมแบบล้านนาไทยสมัยเชียงแสน โครงสร้างทำด้วยไม้เนื้อแข็ง สันนิษฐานกันว่าสร้างขึ้นเมื่อราวจุลศักราช ๑๒๕๑ - ๑๒๕๒ (พ.ศ.๒๔๓๒ - ๒๔๓๓) ต่อมามีการบูรณปฏิสังขรณ์อีกสองครั้งคือ พ.ศ. ๒๕๐๔ โดยพระครูสิกขาลังการ และ พ.ศ.๒๕๓๓ โดยพระเดชพระคุณ พระราชสิทธินายก  เจ้าอาวาสวัดพระสิงห์ 

พระเจดีย์

 พระเจดีย์เป็นสถาปัตยกรรมแบบล้านนาไทย เชื่อว่าสร้างขึ้นในสมัยเดียวกันกับพระอุโบสถ มีการบูรณะใหม่ในปี ๒๔๙๒ และบูรณะอีกครั้งหนึ่งในปี ๒๕๓๓ แต่เดิมทาสีขาว ปัจจุบันทาสีทองเด่นเป็นสง่า ประดิษฐานอยู่ทิศตะวันตกชิดด้านหลังพระอุโบสถ

                                        “ ลออเพียงพิษณุแกล้ง    เกลาทรง
                                    อร่ามเรื่อแกมกาญจน์องค์    อะคร้าว
                                            เจดีย์เด่นธำรง            ธรรมศาสน์
                                        ประดิษฐ์ประดับด้าว        เด่นสร้างขวัญสมัย ”

บานประตูหลวง

บานประตูหลวง ทำด้วยไม้แกะสลักจิตกรรมอย่างประณีตวิจิตรบรรจง เป็นปริศนาธรรมระดับปรมัตถ์ ออกแบบโดยศิลปินเอกผู้มีผลงานเป็นที่กล่าวขานในระดับโลก นามว่า “อ.ถวัลย์ ดัชนี” เป็นเรื่องราวของ ดิน น้ำ ลม ไฟ อันหมายถึง ธาตุทั้ง ๔ ที่มีอยู่ในร่างกาย คนเราทุกคน

ดิน คือ เนื้อ หนัง กระดูก
น้ำ คือ ของเหลวต่างๆ ที่มีอยู่ในร่างกาย เช่น น้ำ โลหิต ปัสสาวะ
ลม คือ อากาศที่เราหายใจเข้าออก ลมปราณที่ก่อเกื้อให้ชีวิตเป็นไป
ไฟ คือ ความร้อนที่ช่วยในการเผาผลาญอาหารเกิด พลังงาน

แนวคิดของ อ.ถวัลย์ ดัชนี ถ่ายทอดธาตุทั้ง ๔ ออกเป็นสัญลักษณ์รูปสัตว์ ๔ ชนิด เพื่อการสื่อความหมายโดยให้

ช้าง      เป็นสัญลักษณ์ของ ดิน
นาค     เป็นสัญลักษณ์ของ น้ำ
ครุฑ     เป็นสัญลักษณ์ของ ลม
สิงห์โต  เป็นสัญลักษณ์ของ ไฟ

ผสมผสานกันโดยมีลวดลายไทยเป็นส่วนประกอบ ทำให้มีลีลาเฉพาะแบบของ อ.ถวัลย์ ดัชนี งานแกะสลักบานประตูวิหารนี้ พระราชสิทธินายก เจ้าอาวาสรูปปัจจุบัน ได้มอบความไว้วางใจให้ สล่าอำนวย บัวงาม หรือ สล่านวย และลูกมืออีกหลายท่านเป็นผู้แกะสลัก ใช้เวลาในการแกะสลักเกือบหนึ่งปี ได้บานประตูมีขนาด กว้าง ๒.๔๐ เมตร ยาว ๓.๕๐ เมตร และหนา ๐.๒ เมตร ด้วยลวดลายและลีลาการออกแบบ และฝีมือการแกะสลักเสลาอย่างประณีตบรรจง นับว่า บานประตูนี้ได้ช่วยส่งเสริมความงดงาม ของพระวิหารได้โดดเด่นมากขึ้น

พระพุทธบาทจำลอง

 พระพุทธบาทจำลองจำหลักบนแผ่นศิลาทราย มีขนาดกว้าง ๖๐ เซนติเมตร ยาว ๑๕๐ เซนติเมตร มีจารึกอักษรขอมโบราณ ว่า "กุสลา ธมฺมา อกุสลา ธมฺมา อพยากตา ธมฺมา" ปราชญ์บางท่านสันนิษฐานว่า   น่าจะมีมาแต่สมัยพ่อขุนเม็งรายมหาราช  ปฐมกษัตริย์แห่งล้านนาไทย

                                            “ จำหลักจำรัสให้        โลกเห็น
                                         รอยบาทพระดั่งเป็น        ประทีปแก้ว
                                        จารึกพุทธธรรมเพ็ญ        พิสุทธิ์
                                     ฝากปริศนาธรรมแพร้ว        เพริศพริ้งไผทเกษม ”

หอระฆัง

เป็นสถาปัตยกรรมร่วมสมัยแบบล้านนาไทยประยุกต์ มีระฆังเป็นแบบใบระกาหล่อด้วยทองเหลืองทั้งแท่ง ซึ่งหาดูได้ยากมากในปัจจุบัน ขนาดความสูง ๒๕ นิ้ว ยาว ๓๙ นิ้ว หนา ๑ นิ้ว ขุดพบบริเวณวัดพระสิงห์ เมื่อ พ.ศ.๒๔๓๘  ปัจจุบันชั้นล่างใช้เป็นหอกลอง

ต้นพระศรีมหาโพธิ์จากพุทธคยา

ต้นพระศรีมหาโพธิ์เป็นไม้มงคลเนื่องในพระพุทธศาสนา คือ เป็นต้นไม้ที่พระพุทธเจ้าประทับนั่งตรัสรู้เมื่อวันเพ็ญ เดือนวิสาขะ  พลโทอัมพร  จิตกานนท์  นำมาจากพุทธคยา ประเทศอินเดีย โดยความอนุเคราะห์จากท่านเอกอัครราชทูตอินเดียและอาศรมวัฒนธรรมไทย-ภารตะ เมื่อวันที่ ๑๙ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๐๖ และปลูกไว้ ณ วัดพระสิงห์เมื่อวันที่ ๒๓ สิงหาคม พ.ศ.๒๕๐๖

                                       “ ระบัดใบประดับฟ้า        เฟือนจันทร์
                                             อัสสัตพฤกษ์พันธุ์        พิเศษไม้
                                        บรมครูชนะมารนันต์        เนืองเอนก
                                         “โพธิพฤกษ์” จึ่งใช้        ชื่ออ้างอนุสรณ์ ”

ต้นสาละลังกา

ต้นสาละลังกาเป็นไม้มงคลเนื่องในพระพุทธศาสนาเช่นเดียวกับต้นพระศรีมหาโพธิ์ คือ เป็นต้นไม้ที่พระพุทธเจ้าประทับสำเร็จสีหไสยาสน์เป็นครั้งสุดท้ายก่อนเสด็จดับขันธปรินิพพาน สมเด็จพระพุทธชินวงศ์ เจ้าคณะใหญ่หนเหนือ วัดเบญจมบพิตร กรุงเทพฯ ขณะดำรงสมณศักดิ์ที่ พระธรรมกิตติโสภณ นำมาจากประเทศศรีลังกา และนำมาปลูกไว้ที่วัดพระสิงห์เมื่อ พ.ศ. ๒๕๑๒

เจ้าอาวาสวัดพระสิงห์

วัดพระสิงห์ มีเจ้าอาวาสที่บริหารวัดสืบต่อกันมานับแต่ปีที่สร้างวัด จนปัจจุบันจำนวน  ๙ รูป คือ

๑. ครูบาปวรปัญญา                พ.ศ.        ๑๙๔๓  - ๑๙๖๒

๒. ครูบาอินทจักรรังษี              พ.ศ.        ๑๙๖๒  - ๑๙๘๕

๓. พระอธิการอินตา                  พ.ศ.        ๑๙๘๕  - ………

๔. พระมหายศ                          พ.ศ.        …………………

๕. พระธรรมปัญญา                  พ.ศ.        ๒๔๑๓  - ๒๔๔๐

๖. พระครูเมธังกรญาณ (ป๊อก)   พ.ศ.        ๒๔๔๐  - ๒๔๗๓

๗. พระครูเมธังกรญาณ  (ดวงต๋า)  พ.ศ.      ๒๔๗๓  - ๒๔๘๘

๘. พระครูสิกขาลังการ               พ.ศ.        ๒๔๘๙  - ๒๕๒๒

๙. พระราชสิทธินายก                พ.ศ.        ๒๕๒๓  - ปัจจุบัน