เมืองโบราณ "เวียงเชียงรุ้ง" ความเป็นมาทางประวัติศาสตร์ เป็นเมืองโบราณเมืองหนึ่งในลุ่มแม่น้ำลาว เป็นเมืองที่มีความสำคัญทางประวัติศาสตร์ของอาณาจักรล้านนา เคยเจริญรุ่งเรืองและเสื่อมไปหลายยุค หลายสมัย ตั้งอยู่ บนทางหลวงสายเชียงราย - บ้านเหล่า อยู่ในอาณาเขตของบ้านห้วยเคียนใต้ ม.10 ต.ทุ่งก่อ มีทางแยกเข้าซ้ายมือผ่านหมู่บ้านและทุ่งนาเข้าประมาณ 1,500 เมตร ลักษณะเป็นเนินสูง ตั้งอยู่กลางทุ่งนา เนื้อที่ประมาณ 500 ไร่ ตรงกลางเมืองเหมือนหลังเต่า มีลักษณะที่ชี้ให้ทราบว่าเป็นเมืองโบราณ ปรากฏอย่าง ชัดเจน เช่น ป้อม คู ประตูหอรบ มีคูเมือง 3 ชั้น 1. คูเมืองชั้นในติดกำแพงเมือง (กำแพงดิน) มีคูรอบเป็นวงแหวน ยาวรอบเมืองประมาณ 3 กิโลเมตร คูเมืองชั้นในเรียกว่า "ร่องทราย" กว้าง 14 เมตร ลึก 3 เมตร 2. คูเมืองชั้นกลาง เป็นคูใหญ่กว้าง 30 เมตร ลึก 5 - 7 เมตร ยาวรอบ ตัวเมือง 5 กิโลเมตร ชาวบ้านเรียกว่า "ฮ่องลึก" หรือ ร่องลึก 3. คูเมืองชั้นนอกสุด ห่างจากฮ่องลึก ประมาณ 60 เมตร เรียกว่า"ร่องจิก" ยาว 200 เมตร กว้าง 8 เมตร ลึก 2 เมตร จากการเล่าขานของคนดั้งเดิมบอกว่า ชุมชนแห่งแรกที่ได้มาตั้งถิ่นฐานอยู่ที่กิ่งอำเภอเวียงเชียงรุ้ง คือ บ้านดงชัย ม.2 ต.ทุ่งก่อ ในปัจจุบัน ในสมัยก่อนเรียกว่าบ้าน "ดงหนองเขียว" เมื่อประมาณ 300 กว่าปีที่ผ่านมา ซึ่งเป็นครอบครัวที่อพยพมาจากจังหวัดเชียงใหม่ ต่อจากนั้น ก็มีผู้คนอพยพเข้ามาอยู่เพิ่มขึ้นโดยลำดับ มาจากหลายเมือง อาทิ เชียงใหม่ ลำพูน ลำปาง และจากภาคอีสาน มาตั้งหมู่บ้านอยู่ จากเดิมที่มีเพียงตำบลทุ่งก่อเพียงตำบลเดียวเมื่อมีการเพิ่มจำนวนประชากร ความเจริญต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น จึงได้มีการแบ่งเขตการปกครองออกเป็น 3 ตำบล คือ ต.ทุ่งก่อ ต.ป่าซาง และ ต.ดวงมหาวัน ในปี 2522 และ 2525 ตามลำดับ ซึ่ง ต.ทุ่งก่อ แต่เดิมอยู่ในเขตการปกครองของอำเภอเมือง จ.เชียงราย และได้ขึ้นการปกครองของอำเภอเวียงชัยในปี พ.ศ.2516 และในวันที่ 1 เมษายน 2538 กระทรวงมหาดไทย ได้ประกาศจัดตั้ง กิ่ง อ.เวียงเชียงรุ้ง ประกอบด้วย ต.ทุ่งก่อ ต.ป่าซาง ต.ดงมหาวัน